Πέρασαν τα Χριστούγεννα...Τα ποιά;

Χριστούγεννα!Μια υπέροχη γιορτή που όλοι περιμέναμε από μικρά παιδιά. Από τότε που βλέπαμε κλασσικά κινούμενα σχέδια και χαιρόμασταν βλέποντας ένα σπίτι στολισμένο με χιλιάδες λαμπιόνια που από το παράθυρό του έπεφτε χιόνι και στην τραπεζαρία καθόταν η οικογένεια περιχαρής για να φάει τη γαλοπούλα που είχε φτιάξει η μαμά. Όσο ειδυλλιακή κι αν είναι αυτή η εικόνα που περιέγραψα παραπάνω, αυτό είναι Χριστούγεννα; Η γαλοπούλα; Το στολισμένο δέντρο; Φοβάμαι πως όχι. Μήπως τελικά γιορτάζουμε την 25η Δεκεμβρίου, που ναι μεν είναι μία όμορφη οικογενειακή συγκέντρωση αλλά όχι τα Χριστούγεννα ; Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε λίγο καλύτερο το νόημα της εν λόγω γιορτής, που κρύβεται στη σημασία της. Γέννηση...Γέννηση του Χριστού. Χωρίς να θέλω να θεολογίσω, δεν το επιδιώκω άλλωστε, νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε πως πέρα από τα δώρα και όλα τα γνωστά φολκλορικά στοιχεία, η 25η Δεκεμβρίου είναι μια ημέρα που θα πρέπει να μας συγκλονίζει. Είναι η μέρα που έχουμε την ευκαιρία να γεννηθούμε ξανά. Για κάποιους η γέννηση του θεανθρώπου είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας. Για άλλους πάλι, μπορεί να μην υπήρξε ποτέ. Αυτό που όμως, έχει σημασία είναι η δική μας προσωπική <ανα>γέννηση. Η ανάγκη που δημιουργείται για δώρα είναι μάλλον ότι απέμεινε από το συναίσθημα της χαράς που μας δίνει η αίσθηση του να χαρίζουμε αντικείμενα σε προσφιλή μας και όχι, πρόσωπα. Μας δίδεται η ευκαιρία να προσφέρουμε και την αρπάζουμε γιατί μας λείπει τόσο στην υπόλοιπη ζωή μας. Η καλοσύνη και η ευφορία που μας διακρίνει το διάστημα των γιορτών, δυστυχώς δεν αντέχει πολύ. Ξεθωριάζει και ξεθωριάζει μαζί της κάθε ελπίδα αλλαγής, αναγέννησης, επανεκκίνησης. Η γλυκιά μελαγχολία που μας προκαλεί το πέρας των γιορτών πιθανόν να οφείλεται και στη χαμένη μας ευκαιρία. Στην ευκαιρία που είχαμε να θέσουμε μια νέα ρότα με νέους στόχους, αλλά τελικά επικεντρωθήκαμε στα τυπικά στα προσωρινά, στα...εορταστικά. Τα Χριστούγεννα χρονικά μπορεί να συμπίπτουν με το τέλος του έτους, θα μπορούσαν όμως να ήταν η απαρχή μιας νέας ζωής με αισιοδοξία και πίστη για μια καλύτερη συνέχεια. Η γέννηση του Χριστού(Χριστούγεννα) όρισε την αρχή της μέτρησης των χρόνων. Κατ' αντιστοιχίαν εύχομαι η κάθε προσωπική μας γέννηση να ορίζει την προ και μετά εποχή της δική μας αλλαγής.

Περί πολιτικής ο λόγος

Αλλάζοντας λίγο τη θεματολογία σε σχέση με τις προηγούμενες αναρτήσεις, θα μου επιτρέψετε σήμερα να ασχοληθώ με το πως αντιλαμβανόμαστε την πολιτική στις μέρες μας και στο κατά πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε ενεργοί πολίτες ή όχι. Αυτό που έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό είναι πως με τον όρο πολιτική, οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε μια ιδεολογία, ένα κόμμα ίσως και κάποιο πολιτικό πρόσωπο, ή για να το διατυπώσω καλύτερα κάποιο πολιτευόμενο πρόσωπο. Αγνοούμε παντελώς πως πολιτική διαπράττει ο καθένας μας με τις εκάστοτε πράξεις του και αποφάσεις του και όχι μόνο οι γνωστοί 300 (όχι δεν εννοώ του Λεωνίδα). Εξ' άλλου η έννοια της πολιτικής κρύβεται στην σημασία της λέξεως. Πολιτική είναι το σύνολο των δράσεων και των ιδεών που σχετίζονται με τα δημόσια πράγματα, ένας
συγκεκριμένος τρόπος δράσης και αντιμετώπισης των προβλημάτων. Σ' αυτή τη διάσταση, πολιτική κάνουμε και πρέπει να επιτελούμε όλοι μας. Δεν είμαστε άμοιροι σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας. Το σκεπτικό πως από μόνοι μας, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, φαντάζει μάλλον ως μια καλή δικαιολογία για να απομακρυνθούμε από τις ευθύνες μας. Πρόσφατα, την προηγούμενη βδομάδα, υπήρξε μία πρωτοβουλία αναδάσωσης στα Καλύβια ως αποκατάσταση του πρασίνου, ύστερα από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Μας είναι εύκολο να κατηγορούμε το κράτος ότι αδιαφορεί, όμως πόσοι από εμάς βρεθήκαμε εκεί για να βοηθήσουμε; Που αρχίζει και που τελειώνει η ευαισθησία μας ; Φαίνεται πως η κάθε πράξη μας και πολύ περισσότερο η κάθε μη- πράξη μας, είτε αυτό θεωρείται αδιαφορία είτε αμέλεια, ορίζουν τελικά και το ποιοι είμαστε. Όταν αποφασίζουμε να απέχουμε από την πολιτική, όταν μένουμε ξαπλωμένοι στον καναπέ του σαλονιού μας βλέποντας ληθαργικά τηλεόραση, τότε δεν έχουμε άποψη. Τα πολιτικά μας δικαιώματα δεν εξαντλούνται μόνο κάθε 4 χρόνια, οπότε και ψηφίζουμε. Πολιτική είναι η κάθε μας πράξη που ναι μεν μπορεί να μας φαίνεται ασήμαντη, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν τρόπο σκέψης στην αντιμετώπιση των καθημερινών μας προβλημάτων. Πως μπορώ να δεχθώ κάποιον που διατείνεται πως έχει μία αριστερή νοοτροπία, αλλά σαν εργοδότης, καταπιέζει κάθε εργασιακό δικαίωμα των υπαλλήλων του; Το ότι ψηφίζει ένα αριστερό κόμμα αρκεί; Όχι βέβαια. Έχω ακούσει τη γενιά των γονιών μου να λένε ότι άλλαξε το κλίμα, χάλασε ο καιρός. Πόσοι από αυτούς αναρωτήθηκαν αν η μόλυνση μπορεί να οφείλεται και στους ίδιους; Αφού ανακυκλώνοντας μπορούν οι ίδιοι να δώσουν μια λύση, έστω μικρή, στο τεράστιο πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος, γιατί δεν συμβαίνει; Η δύναμη είναι στα χέρια μας, ή καλύτερα στις πράξεις μας, στη συλλογικότητας μας. Αν μόνοι μας νομίζουμε πως δεν μπορούμε να λύσουμε το όποιο πρόβλημα, όλοι μαζί, δραστηριοποιημένοι μπορούμε. Η κίνηση των ενεργών πολιτών όπως αυτή έχει καταγραφεί τον τελευταίο καιρό, δίνει μία νότα αισιοδοξίας σ' όλη αυτή την κατάσταση.

Έρωτας με την πρώτη...φερορμόνη

Την προηγούμενη Κυριακή λοιπόν, διάβαζα ένα άρθρο το οποίο με ώθησε στο να προσπαθήσω να παντρέψω τη βιολογία με την κοινωνιολογία και ίσως και την ψυχολογία των ανθρωπίνων σχέσεων. Αν και θα ήθελα εκ προοιμίου να αναφέρω πως δεν είμαι οπαδός του ρητού πως "όλα είναι θέμα χημείας " τελικά ίσως να αποδεικνύεται πως πολλές από τις προτιμήσεις και τις αντιδράσεις μας να οφείλονται σε χημικές ουσίες που εκκρίνονται στον οργανισμό μας. Δράττοντας την ευκαιρία ενός σχόλιου, στην προηγούμενη ανάρτηση, που αναφερόταν στην αλλαγή που μπορεί να συμβαίνει σε μία σχέση και για το πόσο αυτή είναι αναγκαία, αποφάσισα να ασχοληθώ με την κατάσταση ρουτίνας που δημιουργείται σε μακροχρόνιες σχέσεις και πως αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Τι είναι όμως αυτό που μας κουράζει και μας ενοχλεί σε σχέσεις που διαρκούν πολύ; Γιατί τελικά χωρίζουμε χωρίς να ξέρουμε το λόγο, αλλά λέμε ότι αυτή η σχέση απλά έκλεισε τον κύκλο της; Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινά μία σχέση, υπάρχει η μαγεία του έρωτα. Αυτού του φτερωτού άγγελου που με το βέλος του καταφέρνει και υπερνικά κάθε δυσκολία της καθημερινότητας. Και κάπου εδώ έρχεται η βιολογία. Ένα κοκτέιλ χημικών διαβιβαστών (ντοπαμίνης, σεροτονίνης, αδρεναλίνης, φερορμόνες κ.ά.) κατακλύζουν τα κύτταρα του εγκεφάλου μας, δημιουργώντας αισθήματα ευφορίας σε ένα παιχνίδι που μοιάζει περισσότερο εντός του μυαλού μας παρά κατά την επαφή με τον άλλον. Ένας σύγχρονος επιστήμονας και καθηγητής Ανατομικής και Ιστολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αναφέρει πως: " Ουσιαστικά είναι η ιδέα του άλλου, που κινητοποιεί το αίσθημα ανταμοιβής - ικανοποίησης του εγκεφάλου μας, κάτι που έχει μοιραία χρόνο λήξης. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, ένα σύστημα περιοχών του εγκεφάλου που εκτείνεται από μία περιοχή βαθιά μέσα στα ημισφαίρια και φθάνει ως τον φλοιό του μετωπιαίου λοβού, πλημμυρίζει από ντοπαμίνη. Αυτό κρατάει γύρω στα δύο με δυόμισι χρόνια " Και μετά τι γίνεται;;; Μετά έρχεται το πνευματικό, το κοινωνικό, το υλικό δέσιμο. Το βιολογικό πάει πλέον στην άκρη. Αν ήταν όμως μόνο έτσι δε θα έπρεπε να χωρίζαμε μετά τα δύο πρώτα χρόνια; Κι αν δεν χωρίζουμε, είμαστε σίγουρα ευτυχισμένοι ή μένουμε συμβατικά σε μία σχέση; Η συνεχής αλλαγή φαίνεται ένας λογικοφανής τρόπος για να αντιπαρέλθουμε αυτό το σκόπελο, δηλαδή την καθημερινότητα... Όταν κάτι μένει στάσιμο είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Οι ανθρώπινες σχέσεις, θέλουν αλλαγή εκ των έσω. Δεν είναι προσβλητική η ιδέα, του να αλλάξουμε για να δώσουμε περισσότερη ευτυχία στη σχέση μας. Πότε δεν κατάλαβα τη λογική της φράσης :"εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν" . Όταν βρισκόμαστε σε μία σχέση πρέπει να κατανοούμε πως για να υπάρχει ένα συνεχές ενδιαφέρον, θα πρέπει και εμείς οι ίδιοι να βρισκόμαστε σε μια θετική διέγερση. Υπάρχουν πολλές καταστάσεις που μας παρέχουν ηδονή. Μία από αυτές είναι και η ιδεατή εικόνα του συντρόφου μας. Αυτό το συναίσθημα είναι αρκετά εγκεφαλικό αλλά τόσο δυνατό που μπορεί να μας δώσει πλήρη ικανοποίηση. Ειδικά στους άντρες που η εικόνα παίζει καθοριστικό ρόλο. Πώς μπορεί να συμβεί όμως αυτό με τη συνηθισμένη και αναλογική είκονα μας; Μάλλον δύσκολα πετυχαίνεται. Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ ότι κάτι ψεύτικο και μη-δικό μας θα έκανε καλό σε μια ανθρώπινη επαφή. Μπορούμε να κρατήσουμε την αυθεντικότητά μας, αλλά ταυτόχρονα να δώσουμε και μια νέα πνοή σε κάθε τροχοπέδι που εμφανίζεται στη σχέση μας και έχει ως αφετηρία τον χρόνο και την καθημερινότητα που μας πλήττει.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...

Τελικά πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε; Πόσο δύσκολο είναι να βάλουμε ένα τέλος σε μια κατάσταση που δε μας ικανοποιεί και να κάνουμε μια νέα αρχή; Γιατί εγκλωβιζόμαστε τόσο συχνά και τελικά επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος ενώ ξέρουμε πόσο επώδυνα είναι; Πόσες φορές πρέπει να πέσουμε για να καταφέρουμε στη συνέχεια να σταθούμε στα πόδια μας; Νομίζω πως αν και ο άνθρωπος βιολογικά έχει τον τελειότερο εγκέφαλο, εντούτοις σε πολλά καθημερινά ζητήματα δυσκολεύεται να αλλάξει στρατηγική και συνήθειες, επιμένει να προσπαθεί να πετύχει τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, με μεθόδους που αποδεδειγμένα παλαιότερα δεν είχαν αποτέλεσμα. Σαν να επιδιώκει μια νέα αποτυχία για να κρυφτεί πίσω από το άλλοθι της προσπάθειας, εξάλλου είναι γνώριμη σε όλους μας η φράση: ¨αρκεί η προσπάθεια¨. Κατά την άποψή μου, αυτό που "αρκεί", είναι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να οριοθετούμε τους στόχους που πράγματι θέλουμε, μπορούμε και θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να επιτύχουμε. Η ηρεμία της συνήθειας, το βόλεμα της ρουτίνας συχνά δεν μας επιτρέπουν στο να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την αλλαγή. Η φυγοπονία καταλαμβάνει κυρίαρχο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς έξω από το εγώ του, ουσιαστικά να κρίνει τον εαυτό του και τελικά να καταλήξει πως κάνει λάθος και πως θα ήταν καλύτερο να αλλάξει ρότα . Είναι λογικό τις περισσότερες φορές που κάποιος προσπαθεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του και τις πράξεις του, να αισθάνεται ανασφάλεια για το μετά, για το αν θα τα καταφέρει και μερικές φορές και για το πως θα είναι αν τα καταφέρει. Συμβιβάζεται εύκολα με την ήττα, την αποτυχία και ξεχνά το ενδεχόμενο πως μια νέα προσπάθεια μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλοι μας, λίγο ως πολύ, έχουμε νιώσει το πικρό αίσθημα της αποτυχίας, το ζητούμενο είναι πόσοι από εμάς διαβάσαμε το μήνυμα που άφησε αυτή η αποτυχία. Είμαστε έτοιμοι να προσπαθήσουμε ξανά; Και αν ναι, με τι προοπτική; Άλλης μίας αποτυχίας ή μετά από αλλαγή στάσης, μιας αίσιας έκβασης; Και μετά απ΄όλα αυτά γιατί ηχούν ακόμα στ' αυτιά μου τα λόγια του ποιητή:

"Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις,
δε θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα
σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες
θα γερνάς και μες τα ίδια σπίτια αυτά
θα ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φτάνεις.
Για τα άλλου, μη ελπίζεις, δεν έχει πλοίο για σε,
δεν έχει οδό. Έτσι που η ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην τη γη
τη χάλασες."

Blog Action Day 2007

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ=ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Σήμερα, έχοντας ως αφετηρία την προσπάθεια όλων των bloggers που θα θίξουν στο ιστολόγιό τους το πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος, θα ήθελα και εγώ να αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα.
Το οικοσύστημα, νοσεί! Οι προβλέψεις από τους αρμόδιους είναι αν μη τι άλλο απογοητευτικές. Πως φτάσαμε όμως ως εδώ; Η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του ανθρώπου προς όφελος φυσικά του ίδιου και η αργή ενασχόληση μας με το όλο ζήτημα οδήγησε σε αυτό που καλούμε οικολογική καταστροφή. Η συνεχής αύξηση του CO2 με αποτέλεσμα το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την συνακόλουθη αύξηση της θερμοκρασίας, η επίμονη κατάχρηση της μη ανακυκλώμενης μορφής ενέργειας, η διατάραξη κάθε οικολογικής σχέσης που υπάρχει στη φύση είναι κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Όψιμα δυστυχώς, οι περισσότερες κυβερνήσεις στον πλανήτη προσπαθούν να πάρουν μέτρα προς την επίλυσή τους. Μήπως είναι πλέον αργά; Υπάρχει μία θεωρία (ολιστική θεώρηση) που βλέπει τον πλανήτη μας σαν ένα κλειστό σύστημα το οποίο μπορεί να αντιμετωπίζει τις αλλαγές που συμβαίνουν πάνω του συνολικά και να τις διορθώνει. Στην σύγχρονη πραγματικότητα όμως, το σύστημα αυτό έχει αποδιοργανωθεί. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στη φύση που δεν εξαρτάται από τα όρια αντοχής του (tolerance limits)για κάθε περιβαλλοντικό παράγοντα αλλά, είναι εκείνος που ορίζει τα όρια που θέλει να έχει η φύση απέναντί του. Η κατασπατάληση των φυσικών πόρων από τον άνθρωπο είναι τόσο σημαντική, που νομίζω πως δεν έχουμε καταλάβει που οδηγούμαστε. Πτώση της στάθμης του νερού στις λίμνες, σταδιακό λιώσιμο των πάγων, ερημοποίηση πολλών εύφορων περιοχών, είναι λίγα από τα μελλοντικά οικολογικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε. Παρακολουθώντας όμως, ειδήσεις συνειδητοποιούμε ότι λίγο ως πολύ τέτοιες εικόνες βλέπουμε πολύ συχνά στις μέρες μας. Άραγε ο μελλοντικός χρόνος που χρησιμοποιήθηκε παραπάνω είναι περιττός; Η αλλαγή του κλίματος στο πλανήτη είναι γεγονός, έχει ξεκινήσει και είμαστε όλοι συνένοχοι σε αυτό (ο καθένας έχει το μερίδιό του). Οι μελλοντικές προβλέψεις για το 2030 μπορεί να μας φαίνονται μακρινές αλλά τότε θα είναι ουσιαστικά πολύ αργά για κάθε ενέργεια που τώρα μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση.
Ας σταματήσουμε να περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν κάτι γι' αυτό το ζήτημα, ας αναλάβει δράση ο καθένας μας ξεχωριστά. Σίγουρα υπάρχουν συμφέροντα, σίγουρα υπάρχουν κυβερνήσεις που αρνούνται να προσαρμοστούν με διεθνείς συνθήκες που έχουν υπογραφεί για την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτό όμως δε θα πρέπει να αποτελεί πανάκεια για τον κάθε ενεργό πολίτη που θέλει και μπορεί να συμβάλλει.
ΝΑΙ στην ανακύκλωση
ΝΑΙ στην ελάττωση της χρήσης ενέργειας
ΝΑΙ σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας
ΝΑΙ στην προστασία των χερσαίων οικοσυστημάτων από φαινόμενα όπως φωτιές, καταπάτηση και ανέγερση κτισμάτων σε βάρος του πράσινου
ΝΑΙ στους βιολογικούς καθαρισμούς
Ναι στα βιολογικά προιόντα, που είναι πιστοποιημένα μακρυά από φυτοφάρμακα
ΝΑΙ στο πράσινο
ΝΑΙ στη ζωή
ΝΑΙ στο μέλλον των παιδιών μας!

Και καλά τι περίμενες;;;

Αυτή ήταν ουσιαστικά η αρχική αντίδραση που είχε ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε την προηγούμενη ανάρτηση και με έκανε πραγματικά να προβληματιστώ περισσότερο για το κατά πόσο τελικά είμαι εγώ αυτός που έχει περίεργες σκέψεις και ονειροβατεί και όχι η κοινωνία που πλησιάζει όλο και περισσότερο την αποξένωση. Ξέρετε αυτή η σκέψη με ακολουθεί συνέχεια. Η σκέψης της εύλογης πιθανότητας να κάνω λάθος, να..."πέσω έξω". Με μία πρόχειρη ματιά θα έλεγε κανείς, πως είναι φυσικό να συμπεριφερόμαστε όπως είχα αναφέρει, μιας και ο τρόπος που ζούμε σήμερα δε μας επιτρέπει χρόνο για περιττές ενέργειες. Τι είναι όμως στ' αλήθεια περιττή ενέργεια; Πόσο περιττό είναι να είμαστε φιλικοί; Να χαμογελάμε.Να έχουμε διάθεση για μια καλημέρα...
Φαίνεται οξύμωρο να έχουμε φιλική διάθεση απέναντι σε αγνώστους, σε ανθρώπους που πολύ πιθανόν να μας φοβίζουν αλλά ας εξετάσουμε πρώτα τί είναι αυτό που μας φοβίζει τόσο. Έχω την εντύπωση πως φοβόμαστε να χαμογελάσουμε για να μην παρεξηγηθούμε, φοβόμαστε να μιλήσουμε για να μην εκτεθούμε, να μην...μπλέξουμε, φοβόμαστε να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας γιατί τελικά εμάς ποιός μας βοήθησε; Αν όμως ισχύουν τα προαναφερθέντα μήπως εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τη θέση μας ως εχθρική; Έχετε δοκιμάσει όταν ξεκινάτε συζήτηση με κάποιον που σύντομα θα σας εξυπηρετήσει, όπως π.χ στα μαγαζιά ταχυφαγίας, πριν από κάθε τι να πείτε καλησπέρα! ή στο τέλος ένα ευχαριστώ. Στη δουλειά που τώρα βρίσκομαι (τηλεφωνητής σε κέντρο τηλεφωνικής εξυπηρέτησης), αισθάνομαι προσωπικά πολύ καλύτερα όταν έχω κλήσεις από ανθρώπους που στην αρχή με ρωτάνε αν είμαι καλά και δεν ξεκινούν απλά να μου λένε το πρόβλημά τους. Μερικές φορές κάποιες μικρές και τόσο κοινότυπες λέξεις, κάνουν τη διαφορά. Η λέξη ευχαριστώ, η λέξη συγνώμη και η φράση σ' αγαπώ είμαι σίγουρος πως ακούγονται σπάνια πλέον.
Ίσως οι πρώτες μου σκέψεις να ήταν κάπως ριζοσπαστικές ή ακόμα και ακραίες αλλά ελπίζω να έγινε κατανοητό το πνεύμα του λόγου μου.

Καθημερινότητα ή μήπως κάτι άλλο;

Είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που εκθέτω τις απόψεις μου στο διαδίκτυο και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα επιπρόσθετο στοιχείο για να είμαι αγχωμένος και να μην μπορώ να ξεκινήσω την εξωτερίκευση των ιδεών μου. Στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, με τους γνωστούς σε όλους μας ρυθμούς, φοβάμαι πως έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε, να προβληματιζόμαστε. Σπάνια σταματάμε για να κοιτάξουμε γύρω. Ίσως αν το κάναμε, τότε θα ήταν που θα συνειδητοποιούσαμε πόσο γρήγορα κινούνται όλοι.
Μερικές φορές φοβάμαι όταν μετά το τρένο πρέπει να πάρω το Μετρό και στους διαδρόμους των σταθμών, βαδίζουμε τόσο γρήγορα και με τέτοια απάθεια που κανείς δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία του άλλου δίπλα του, γύρω του, μπροστά του. Στ' αλήθεια βιαζόμαστε τόσο ή μήπως έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο που η ύπαρξη του συνανθρώπου μας, δεν ερεθίζει καν την όραση μας;;; Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου: φαντάζομαι πως υπάρχουν προσωπικές κυλιόμενες σκάλες ή διάδρομοι για τον καθένα, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται να πρέπει να παρεκλίνουμε από την πορεία μας, να μην χρειάζεται να ακουμπήσουμε τον ώμο κάποιου άγνωστου και μάλλον συνάμα τόσο ενοχλητικού.
Άραγε ευθύνεται το γεγονός ότι έχουμε συσσωρεύσει προβλήματα της καθημερινότητάς μας ή μήπως είναι ο φόβος μας, του να αντέξουμε να ζούμε μαζί με κάποιους άλλους μακρυά από τον προσωπικό ιδεατό μικρόκοσμό μας;