Και καλά τι περίμενες;;;

Αυτή ήταν ουσιαστικά η αρχική αντίδραση που είχε ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε την προηγούμενη ανάρτηση και με έκανε πραγματικά να προβληματιστώ περισσότερο για το κατά πόσο τελικά είμαι εγώ αυτός που έχει περίεργες σκέψεις και ονειροβατεί και όχι η κοινωνία που πλησιάζει όλο και περισσότερο την αποξένωση. Ξέρετε αυτή η σκέψη με ακολουθεί συνέχεια. Η σκέψης της εύλογης πιθανότητας να κάνω λάθος, να..."πέσω έξω". Με μία πρόχειρη ματιά θα έλεγε κανείς, πως είναι φυσικό να συμπεριφερόμαστε όπως είχα αναφέρει, μιας και ο τρόπος που ζούμε σήμερα δε μας επιτρέπει χρόνο για περιττές ενέργειες. Τι είναι όμως στ' αλήθεια περιττή ενέργεια; Πόσο περιττό είναι να είμαστε φιλικοί; Να χαμογελάμε.Να έχουμε διάθεση για μια καλημέρα...
Φαίνεται οξύμωρο να έχουμε φιλική διάθεση απέναντι σε αγνώστους, σε ανθρώπους που πολύ πιθανόν να μας φοβίζουν αλλά ας εξετάσουμε πρώτα τί είναι αυτό που μας φοβίζει τόσο. Έχω την εντύπωση πως φοβόμαστε να χαμογελάσουμε για να μην παρεξηγηθούμε, φοβόμαστε να μιλήσουμε για να μην εκτεθούμε, να μην...μπλέξουμε, φοβόμαστε να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας γιατί τελικά εμάς ποιός μας βοήθησε; Αν όμως ισχύουν τα προαναφερθέντα μήπως εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τη θέση μας ως εχθρική; Έχετε δοκιμάσει όταν ξεκινάτε συζήτηση με κάποιον που σύντομα θα σας εξυπηρετήσει, όπως π.χ στα μαγαζιά ταχυφαγίας, πριν από κάθε τι να πείτε καλησπέρα! ή στο τέλος ένα ευχαριστώ. Στη δουλειά που τώρα βρίσκομαι (τηλεφωνητής σε κέντρο τηλεφωνικής εξυπηρέτησης), αισθάνομαι προσωπικά πολύ καλύτερα όταν έχω κλήσεις από ανθρώπους που στην αρχή με ρωτάνε αν είμαι καλά και δεν ξεκινούν απλά να μου λένε το πρόβλημά τους. Μερικές φορές κάποιες μικρές και τόσο κοινότυπες λέξεις, κάνουν τη διαφορά. Η λέξη ευχαριστώ, η λέξη συγνώμη και η φράση σ' αγαπώ είμαι σίγουρος πως ακούγονται σπάνια πλέον.
Ίσως οι πρώτες μου σκέψεις να ήταν κάπως ριζοσπαστικές ή ακόμα και ακραίες αλλά ελπίζω να έγινε κατανοητό το πνεύμα του λόγου μου.