Η αδράνεια της ομορφιάς

Λαμπρότερα τα μάτια της ψυχής, βαθύτερα

απ'τις γαλάζιες λίμνες των ονείρων μου.

Φτιασίδια του προσώπου άχρωμα.

Στο τέλος τι μένει;

Η ζωή που δεν έζησα.

Η ζωή που περιμένει.

Ίσως εσύ. Μόνο εσύ!

Ο καιρός της συμπόρευσης.Οι στιγμές που

είδαμε το μέλλον χωρίς "αλλά". Αλλά...πόσες ήταν;

Η προσβολή του χρόνου

Παίζω με την έννοια του χρόνου,

προσπαθώ να διεγείρω τις αισθήσεις μου.

Συναντώ το εγώ μου μέσα απ'την ανυπαρξία μου.

Άραγε υπάρχω;

Ζώντας με την προσμονή της αλλαγής

αυθυποβάλλω τον εαυτό μου πως

οι καταστάσεις άλλαξαν.Έχουν όμως;

Πάλι δεν απαντώ στις ανασφάλειές μου...

Καμπυλώνοντας το χρόνο...

I am back...θα μπορούσα να αναφωνήσω. Ύστερα από μία μακρά απουσία μου από το γράψιμο, αποφάσισα να επιστρέψω με περισσότερη όρεξη και ζωντάνια αυτή τη φορά. Για να είμαι ειλικρινής δε μου ήταν εύκολο, μιας και νομίζω ότι όταν απέχουμε από μία ασχολία και μετά επανερχόμαστε οι δυσκολίες στην αρχή είναι περισσότερες. Κάτι η αδράνεια, κάτι η αμηχανία στο πως να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε μας κρατούν μακρυά μάλλον από κάθε προσπάθεια. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι πότε θα ξεκινήσουμε κάτι αλλά το αν θα αποφασίσουμε να το ξεκινήσουμε. Και αν όλα αυτά σας ακούγονται ακαταλαβίστικα θα προσπαθήσω στη συνέχεια να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου. Ο υπότιτλος της ανάρτησης θα μπορούσαν να ήταν η οδύσσεια ενός αιωνόβιου φοιτητή. Οι δυσκολίες που περνά, τα συναισθήματα και οι προσπάθειες του για την απόκτηση όχι απλά του πτυχίου αλλά ενός ρόλου στην κοινωνία. Η έννοια του φοιτητή επί πτυχίω, όπως θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε ευγενικότερα, δεν σταματά μόνο στο άτομο που δεν έχει αποκτήσει ακόμα το πτυχίο του αλλά επεκτείνεται στο άτομο που ψάχνει να βρει την ταυτότητά του, που βαδίζει αλλά δεν ξέρει αν αξίζει τον κόπο να ακολουθήσει αυτό που με όνειρα ξεκίνησε. Σ'αυτή την ανάρτηση θέλοντας να αναδείξω την καθημερινότητά του, συμπεραίνω πως δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο καθώς η μία μέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς κάποια αλλαγή. Σ'αυτή τη έλλειψη ενδιαφέροντος, συμβαίνει κάτι που οι φίλοι μου οι φυσικοί όταν θα το άκουγαν θα γελούσαν, ο χρόνος καμπυλώνεται. Όταν το χθες μπερδεύεται με το παρόν και φλερτάρει με το μέλλον ή όταν το μέλλον φαντάζει σίγουρα ίδιο με το παρόν, δεν έχει σημασία πλέον σε ποια μέρα βρίσκεσαι γιατί ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα και αναμενόμενα που δεν προκαλεί κάποια διαφορά. Όλοι αναντίρρητα επιζητούμε τη γραμμικότητα του χρόνου. Να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν, να ζούμε το παρόν και φυσικά να σχεδιάζουμε με όραμα το μέλλον. Όταν όμως βρισκόμαστε σε λήθαργο, αυτή η διάσταση περιπλέκεται. Θα μπορούσα, πιστέψτε με, να πω πολλά για την κατάσταση αυτή, δεν θα το κάνω όμως γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτό δε θα προσφέρει τίποτα περισσότερο παρά μόνο μία γκρίζα εικόνα που θα αποθαρρύνει. Εναντιθέση θα προτείνω να μην παραιτήστε εύκολα από την προσπάθειά σας, να παθιάζεστε με κάθε τι που ασχολείστε για να επεκτείνετε την απόλαυση στο χρόνο, να σκέφτεστε θετικά και πάνω απ΄όλα να παραδέχεστε ότι προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν αλλά αυτή τη φορά θα είσαστε εκεί για να τα αντιμετωπίσετε και να δώσετε λύσεις. Πίσω από κάθε φόβο κρύβεται και ένα βόλεμα, μια ευκολία. Μην το πολυσκέφτεστε... Εξάλλου "η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε εμάς. Ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας είναι το δικό μας δώρο στο Θεό. Ας κάνουμε το δώρο αυτό υπέροχο..."
Τελικά επέστρεψα και είμαι ακόμα ζωντανός...Ελπίζω να με αντέξει το σχοινί στο χειροκρότημα...

Όταν ζεις με τις αναμνήσεις ή τρώγοντας φακές με πατάτες

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ίσως ήταν από τα πιο περίεργα που είχα ζήσει ως τότε. Η γιαγιά μας, έχοντας δώσει τη δική της μάχη για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν τα κατάφερε. Την Παρασκευή και πριν έρθει το ασθενοφόρο, είχα περάσει από το σπίτι της. Ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα εν ζωή. Τη φίλησα παρ΄όλο που δεν επικοινωνούσε. Τώρα που ξαναφέρνω στο μυαλό μου την εικόνα της, ήταν σα να μας έλεγε: Αφήστε με να ξεκουραστώ. Έτσι και έγινε, το πρωί του Σαββάτου χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μας. Το σήκωσε ο πατέρας μου και στην άλλη πλευρά της γραμμής η μητέρα μου που ήταν στο νοσοκομείο όπως πάντα. Περίμενα την επιβεβαίωση του γεγονότος. Ναι...Έτσι απλά, δε χρειαζόταν κάτι άλλο. Και τότε ήταν η πρώτη στιγμή που άρχισαν να διαμορφώνονται εικόνες στο μυαλό μου για τις στιγμές που έζησα με τη γιαγιά μου, που σίγουρα ήταν πιο λίγες από αυτές που έζησαν η μητέρα μου και ο παππούς μου αλλά εξίσου δυνατές. Αναρωτιόμουν όταν ήμουν μικρός πως είναι όταν χάνεις ένα δικό σου άτομο; Τι νιώθεις; Πως προχωράς τη ζωή σου; Η αλήθεια είναι ότι έχοντας ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, ήξερα λίγο ως πολύ πως να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Είναι δύσκολο. Όσο πιο κοντά είσαι στον εκλιπόντα τόσο πιο δύσκολο είναι να τον αποχαιρετήσεις. Και αφού συμβεί αυτό μετά τι ακολουθεί; Πως συνεχίζει αυτός που μένει πίσω; Πιστεύω πως ο θάνατος είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε και ίσως να μη θέλουμε να το σκεφτούμε και να το δεχτούμε. Φοβόμαστε και στην ιδέα του, δύσκολα συμφιλιωνόμαστε με την αλήθεια που ξεκάθαρα είχε τονίσει ένας καθηγητής μου παλαιότερα: <Ένα είναι σίγουρο σε ένα ζωντανό οργανισμό, ότι θα πεθάνει.> Αντίθετα μ' αυτά που νιώθουμε στην αρχή όταν μαθαίνουμε το γεγονός του θανάτου ενός προσφιλούς μας προσώπου, ότι δηλαδή δεν θα αντέξουμε το χαμό του και ότι τελειώνει και για εμάς η ζωή και άλλα τέτοια, η πραγματικότητα είναι άλλη. Ο άνθρωπος πιστεύω έχει μέσα του μια δύναμη να συνεχίσει, να κοιτάξει μπροστά, να ζήσει, που ίσως ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, που κάποιοι δεν τα καταφέρνουν. Όχι γιατί δεν είχαν τη θέληση να τα καταφέρουν αλλά γιατί η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, σχετιζόταν τόσο άμεσα με τον αποδημήσαντα που πλέον δεν μπορούν να βρουν άλλα στηρίγματα. Και έτσι αναπόφευκτα έρχονται οι αναμνήσεις, οι εικόνες του παρελθόντος. Γεγονότα και στιγμές που υπήρξαν στο παρελθόν αλλά επαναφέρονται στο παρόν έντονα και ζωντανά όπως όταν εκείνα ήταν παρόν. Μα στ'αλήθεια αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις τον άνθρωπο που έφυγε; Η ανάμνηση του, η εικόνα του είναι ότι καλύτερο θα ζητούσε εκείνος για να τον θυμόμαστε. Θέλοντας να το προχωρήσω και λίγο περισσότερο, ίσως η πληθώρα των αναμνήσεων είναι αυτή που να αποτελεί και ένα στοιχείο για το πόσο πολύ ζήσαμε κοντά με τον άνθρωπο που χάσαμε και πόσο πολύ τον αγαπήσαμε. Επιθυμώντας λοιπόν να τιμήσω την αγαπημένη μου γιαγιά θα μεταφέρω μία από τις πολλές αναμνήσεις που έχω από εκείνη. Αν και δεν ξέρω αν θα καταλάβαινε αν της έλεγα τι είναι το internet και τι το blog, νομίζω πως από εκεί ψήλά που βρίσκεται, ίσως να με βλέπει και να γελάει κουνώντας το κεφάλι της όπως όταν <κοροιδεύαμε> κρυφά τον παππού ή όπως όταν της έλεγα ανέκδοτα που παρότι μπορεί να μην ήξερε γιατί να γελάσει, το έκανε με την ψυχή της για να μη με στεναχωρήσει. Ηταν Τετάρτη ή Παρασκευή λοιπόν, είχα πάεί να φάω στη γιαγιά και στον παππού μου, μιας και τα σπίτια μας είναι κοντά. Μαζί μας είχε έρθει να φάει και ο μπαμπάς μου, που βρισκόταν για δουλειές στον Πειραιά. Είχαμε φακές με πατάτες και αφού είχαμε σχεδόν τελειώσει τις φακές τρώγαμε τις πατάτες που είχαν απομείνει από το κεντρικό κοινό πιάτο. Τότε ήταν που ζήτησα χαμηλόφωνα από τον μπαμπά μου, να μου αφήσει μερικές για το τέλος. Πέρασαν μερικά λεπτά και ο παππούς μου, αμέριμνος πήγε να πάρει μια πιρουνιά. Η γιαγιά μου όμως, που φυσικά είχε ακούσει τη στιχομυθία, είχε αντίθετη άποψη. Αυτές είναι του παιδιού του είπε κοφτά. Όσο και αν προσπάθησα να την πείσω ότι δε θα με πείραζε να έτρωγε και ο παππούς δεν άλλαξε γνώμη. < Όχι παιδάκι μου, αυτές θα τις φας εσύ. Ο παππούς σου δε θέλει άλλες. >
Καλό ταξίδι γιαγιάκα και εις το επανειδείν...

Τί ώρα είναι;;;

Καιρό έψαχνα να βρω λίγο χρόνο να γράψω μια νέα ανάρτηση. Η αλήθεια είναι ότι σκεφτόμουν και αναρωτιόμουν τι είναι αυτό που με προβληματίζει και με απασχολεί τον τελευταίο καιρό. Και ξάφνου ενώ έχω γράψει ήδη δύο προτάσεις καταλαβαίνω πως έχω χρησιμοποιήσει τη βασική λέξη του θέματος μου: "Χρόνος". Όλοι μας νομίζω έχουμε βρεθεί σε καταστάσεις που αναρωτιόμαστε πως πέρασε τόσο γρήγορα ή πως δεν προλάβαμε να κάνουμε ενέργειες που έπρεπε να συμβούν. Είναι μια αέναη μάχη που δίνουμε σε κάτι τόσο σχετικό που νομίζω ακόμα και οι μεγαλύτεροι φιλόσοφοι δεν έδωσαν μια επαρκή εξήγηση. Και να ήταν μόνο αυτό; Εκεί που νομίζαμε πως αυτό το μέγεθος, ο χρόνος, είναι κάτι στατικό, έρχεται ένας και τα ανατρέπει. Ο χρόνος είναι σχετικός... Μα βέβαια. Νομίζω πως αυτό μπορούμε και μόνοι μας να το διαπιστώσουμε, αν σκεφτούμε ένα από τα ερωτήματα που είχε θέσει ο Αινστάιν: Πως είναι δυνατόν όταν βρισκόμαστε με μια όμορφη παρουσία να αισθανόμαστε ότι περνάει ο χρόνος τόσο γρήγορα ενώ όταν κάνουμε κάτι επίπονο να μην μπορούμε ούτε ένα δευτερόλεπτο παραπάνω; Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Τι είναι ο χρόνος; Αναρωτιέμαι συχνά πόσο εκπληκτική ήταν η αρχική σκέψη των ανθρώπων να ορίσουν το χρόνο και να δημιουργήσουν κλίμακες για τη μέτρησή του. Γιατί η ημέρα έχει 24 ώρες και γιατί το λεπτό 60 δευτερόλεπτα; Θα μου πείτε ότι είναι μια προσέγγιση που μας βοηθά να ορίσουμε τη θέση μας σε σχέση με τον ήλιο αλλά γιατί με αυτό τον τρόπο; Και στ'αλήθεια δεν είναι πολύ εντυπωσιακό το γεγονός ότι κάθε 4 χρόνια έχουμε μια περισσότερη μέρα στο χρόνο; Δηλαδή τι; Προσθέτουμε μια μέρα ζωής που μας περισσεύει από τους δικούς μας ανθρώπινους υπολογισμούς... Όσο και αν ακούγονται περίεργα τα παραπάνω, ποιος δεν κοίταξε το ρολόι του ή το ημερολόγιο στο γραφείο του και δεν αισθάνθηκε ότι έχει αργήσει ή ότι έχει τόσα να κάνει που δεν του φτάνει ο χρόνος. Σκεφτόμουν πρόσφατα ότι πολλοί από εμάς κάνουμε πράγματα που και 25 ώρες να είχε η ημέρα πάλι λίγες θα ήταν. Και μέσα σ' όλα αυτά τι σχέση έχουμε με το χρόνο; Πόσο τον εκτιμούμε; "Ο χρόνος είναι χρήμα" λέει μια γνωστή ρήση. Όμως δεν ξέρω κανέναν πλούσιο ως τώρα που να κατάφερε να αγοράσει έστω και ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Ήρθε η...ώρα λοιπόν να σας αφηγηθώ μία ωραία ιστορία με λεφτά και χρόνο: "Φανταστείτε ότι υπάρχει μια τράπεζα, η οποία κάθε μέρα καταθέτει στον λογαριασμό σας το ποσό των 86.400 €. Αυτή η περίεργη τράπεζα, την ίδια στιγμή, δεν μεταφέρει τα λεφτά σας από τη μία μέρα στην άλλη και μάλιστα κάθε βράδυ σβήνει από το λογαριασμό αυτά που δεν έχετε ξοδέψει. Τι θα κάνατε;...Φαντάζομαι ότι θα παίρνατε κάθε μέρα τα λεφτά που δεν ξοδέψατε. Έτσι δεν είναι; Λοιπόν, ο καθένας από μας έχει αυτήν την τράπεζα: το όνομά της είναι ΧΡΟΝΟΣ. Κάθε μέρα, αυτή η τράπεζα καταθέτει στον προσωπικό μας λογαριασμό 86.400 δευτερόλεπτα. Κάθε βράδυ αυτή η τράπεζα σβήνει από το λογαριασμό σας και θεωρεί χαμένη οποιαδήποτε ποσότητα του χρόνου την οποία δεν έχετε επενδύσει σε κάτι ωφέλιμο. Αυτή η τράπεζα δεν μεταφέρει λογαριασμούς από τη μια μέρα στην άλλη. Κάθε μέρα ανοίγει καινούριο λογαριασμό. Κάθε βράδυ σβήνει τις καταθέσεις της ημέρας. Αν δεν χρησιμοποιήσετε την κατάθεσή σας κατά τη διάρκεια της μέρας, εσείς χάνετε. Δεν μπορείτε να γυρίσετε πίσω. Δεν υπάρχουν χρωστούμενα για την αυριανή μέρα: πρέπει να ζείτε το σήμερα με την σημερινή κατάθεση." Το εξαιρετικό αυτό κείμενο μου εστάλη στα mail μου πριν κάποιους μήνες. Κάθε φορά που το διαβάζω στεναχωριέμαι για τα δευτερόλεπτα που έχω πετάξει αλλά συνάμα σκέφτομαι πως αύριο μπορώ να έχω την ίδια ευκαιρία που σήμερα δεν αξιοποίησα. Αν παρολ'αυτά δεν εκτιμάτε το χρόνο τότε για να καταλάβετε την αξία μιας χρονιάς, ρωτήστε κάποιον μαθητή που επανέλαβε την τάξη. Για να καταλάβετε την αξία ενός μήνα, ρωτήστε μία μητέρα που μόλις έχει γεννήσει. Για να καταλάβετε την αξία μιας εβδομάδας, ρωτήστε τον εκδότη ενός εβδομαδιαίου περιοδικού. Για να καταλάβετε την αξία μιας ώρας, ρωτήστε τους εραστές που περιμένουν για να συναντηθούν. Για να καταλάβετε την αξία ενός λεπτού, ρωτήστε έναν ταξιδιώτη που μόλις έχασε το τρένο του. Για να καταλάβετε την αξία ενός δευτερολέπτου, ρωτήστε κάποιον που κόντεψε να πάθει ατύχημα. Και τέλος για να καταλάβετε την αξία ενός δέκατου του δευτερολέπτου, ρωτήστε έναν αθλητή που κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στους ολυμπιακούς αγώνες. Ο χρόνος είναι αμείλικτος, δεν συγχωρεί αυτούς που δεν τον εκτιμούν συνεπώς αντί να προσμένουμε την επιμήκυνση του, πράγμα αδύνατον, ας ζούμε την ένταση της στιγμής, όπως μας χαρίζετε εκείνη τη στιγμή.

Το πιο ωραίο δώρο

Αυτή τη φορά θα ήθελα να μεταφέρω αυτούσιο ένα κείμενο που διάβασα πρόσφατα, έτσι χωρίς περικοπές. Μπορεί να φαίνεται μεγάλο αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε ως τέλος:
"Είμαστε από τους ανθρώπους που θα προτιμούσατε να αποφύγετε, αλλά αν είχατε βρεθεί στον σταθμό του μετρό της Τότεναμ Κορτ Ρόουντ εκείνο το γιορτινό βράδυ, θα ήταν αδύνατο να μη μας αντιληφθείτε. Εμένα, μια σοβαρά αγχωμένη μητέρα στη μέση μιας από τις πιο <άγριες>εβδομάδες του χρόνου και την κόρη μου, να επιδεικνύει τη δυσαρέσκειά της με τον απίστευτα αγενή τρόπο ενός εννιάχρονου αγοροκόριτσου.
Είχε τραβήξει τον σκούφο της κάτω ώς τα μάτια και κλοτσούσε τον τοίχο προσπαθώντας να τραβηχτεί μακριά μου. Εγώ την κρατούσα επιχειρώντας να της εξηγήσω για μια ακόμη φορά γιατί έπρεπε να γυρίσουμε σπίτι αντί να πάμε για φαγητό με τη φίλη της, με την οποία είχαμε πάει σινεμά.
Όταν, λοιπόν, με την άκρη του ματιού μου, είδα έναν άνδρα να μας κοιτάζει, τον αγνόησα, Ήξερα τι σκεφτόταν: ότι ήμουν μια κακή μητέρα, ανίκανη να ελέγξω ένα θυμωμένο παιδί. Ήλπιζα πως όταν ερχόταν το τρένο εκείνος θα έμπαινε σε άλλο βαγόνι. Δεν έγινε έτσι, όμως. Μπήκε στο δικό μας και κάθισε μερικές θέσεις πιο πέρα. Η Μιράντα κάθισε δίπλα μου, κατσουφιασμένη, και κάθε τόσο μου έλεγε πόσο πολύ με μισούσε.
Ο άνθρωπος εξακολουθούσε να μας κοιτάζει και εγώ να τον αγνοώ. Έπειτα σηκώθηκε και προχώρησε προς το μέρος μας. Ήξερα πως θα μας μιλούσε, δεν είχα όμως ιδέα τι θα μας έλεγε. Είχε και ακροατήριο: Όλοι στο βαγόνι κοίταζαν προς το μέρος μας.
Μίλησε σε μένα πρώτα, αλλά δεν ήταν επικριτικός. <Θέλω να σας πω κάτι> είπε. <Έχετε ένα παιδί ζωηρό και πεισματάρικο. Ξέρω πως τώρα σας φαίνεται δύσκολος ο χαρακτήρας του, αλλά κάποια μέρα θα σας κάνει περήφανη>. Μίλησε μετά στη Μιράντα. <Είσαι τυχερό αγόρι> της είπε. <Έχεις μια υπέροχη μητέρα>.
Αν και ευχαριστήθηκε που την πέρασε για αγόρι - είναι η μόνιμη φιλοδοξία της- η Μιράντα δεν υποχώρησε. <Εμένα δε μου φαίνεται καθόλου υπέροχη> είπε. <Ήθελα να πάμε για φαγητό με τη φιλή μου, αλλά αυτή είπε όχι>. <Ξέρεις κάτι;> της είπε. <Έχεις όλη τη ζωή μπροστά σου. Θα υπάρξουν πολλά βράδια που θα βγεις για φαγητό με φίλους. Αυτή τη στιγμή, όμως, κάθεσαι δίπλα στη γυναίκα που πιθανότατα είναι η καλύτερη φίλη που θα έχεις ποτέ>. Το τρένο έκοψε ταχύτητα καθώς οι πόρτες άνοιγαν, χαιρέτησε δια χειραψίας πρώτα τη Μιράντα και μετά εμένα. <Σας εύχομαι να περάσετε πραγματικά καλές γιορτές μαζί>.
Αφού έφυγε, μείναμε αμίλητες για πολλή ώρα. Ο άνθρωπος αυτός μας είχε δώσει κάτι να σκεφτούμε - και ταυτόχρονα μας έκανε και τις δύο να νιώσουμε καλύτερα για τον εαυτό μας. Είχε διακινδυνεύσει επεμβαίνοντας. Πάντα είναι ευκολότερο να μην ανακατεύεσαι, να κοιτάζεις αλλού. Δεν ήξερε πώς θα αντιδράσουμε, κι όμως ανέλαβε το ρίσκο. Και το έκανε για να μας προσφέρει ένα πραγματικό δώρο, ίσως το καλύτερο απ' όσα πήραμε αυτές τις μέρες. Είχε όλα όσα χρειάζεται ένα καλό δώρο. Ήταν καλοσυνάτο, στοχαστικό, αναπάντεχο. Δεν δόθηκε για να αποκτηθεί κάτι σε αντάλλαγμα. Και μου πρόσφερε κάτι γνήσια πολύτιμο (υπάρχει τίποτα πιο καλοδεχούμενο από το να σε κάνουν να νιώσεις περήφανη για το παιδί σου, ιδίως όταν νομίζεις πως είναι η ζωντανή απόδειξη της μητρικής σου ανεπάρκειας;)
Και ένα τέτοιο δώρο δεν είναι μόνο για τις γιορτές. Είναι το είδος αυτό της καθημερινής καλοσύνης που μπορεί να έρθει οποτεδήποτε, οπουδήποτε, από οποιονδήποτε. Ακόμα και μέσα, σ' ένα γεμάτο κόσμο τρένο, σε μια συνάντηση που δεν κρατάει πάνω από δύο λεπτά. Ακόμα και από έναν άνθρωπο τελείως ξένο, που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ και πιθανότατα δεν πρόκειται να ξανασυναντήσεις."

Πέρασαν τα Χριστούγεννα...Τα ποιά;

Χριστούγεννα!Μια υπέροχη γιορτή που όλοι περιμέναμε από μικρά παιδιά. Από τότε που βλέπαμε κλασσικά κινούμενα σχέδια και χαιρόμασταν βλέποντας ένα σπίτι στολισμένο με χιλιάδες λαμπιόνια που από το παράθυρό του έπεφτε χιόνι και στην τραπεζαρία καθόταν η οικογένεια περιχαρής για να φάει τη γαλοπούλα που είχε φτιάξει η μαμά. Όσο ειδυλλιακή κι αν είναι αυτή η εικόνα που περιέγραψα παραπάνω, αυτό είναι Χριστούγεννα; Η γαλοπούλα; Το στολισμένο δέντρο; Φοβάμαι πως όχι. Μήπως τελικά γιορτάζουμε την 25η Δεκεμβρίου, που ναι μεν είναι μία όμορφη οικογενειακή συγκέντρωση αλλά όχι τα Χριστούγεννα ; Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε λίγο καλύτερο το νόημα της εν λόγω γιορτής, που κρύβεται στη σημασία της. Γέννηση...Γέννηση του Χριστού. Χωρίς να θέλω να θεολογίσω, δεν το επιδιώκω άλλωστε, νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε πως πέρα από τα δώρα και όλα τα γνωστά φολκλορικά στοιχεία, η 25η Δεκεμβρίου είναι μια ημέρα που θα πρέπει να μας συγκλονίζει. Είναι η μέρα που έχουμε την ευκαιρία να γεννηθούμε ξανά. Για κάποιους η γέννηση του θεανθρώπου είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας. Για άλλους πάλι, μπορεί να μην υπήρξε ποτέ. Αυτό που όμως, έχει σημασία είναι η δική μας προσωπική <ανα>γέννηση. Η ανάγκη που δημιουργείται για δώρα είναι μάλλον ότι απέμεινε από το συναίσθημα της χαράς που μας δίνει η αίσθηση του να χαρίζουμε αντικείμενα σε προσφιλή μας και όχι, πρόσωπα. Μας δίδεται η ευκαιρία να προσφέρουμε και την αρπάζουμε γιατί μας λείπει τόσο στην υπόλοιπη ζωή μας. Η καλοσύνη και η ευφορία που μας διακρίνει το διάστημα των γιορτών, δυστυχώς δεν αντέχει πολύ. Ξεθωριάζει και ξεθωριάζει μαζί της κάθε ελπίδα αλλαγής, αναγέννησης, επανεκκίνησης. Η γλυκιά μελαγχολία που μας προκαλεί το πέρας των γιορτών πιθανόν να οφείλεται και στη χαμένη μας ευκαιρία. Στην ευκαιρία που είχαμε να θέσουμε μια νέα ρότα με νέους στόχους, αλλά τελικά επικεντρωθήκαμε στα τυπικά στα προσωρινά, στα...εορταστικά. Τα Χριστούγεννα χρονικά μπορεί να συμπίπτουν με το τέλος του έτους, θα μπορούσαν όμως να ήταν η απαρχή μιας νέας ζωής με αισιοδοξία και πίστη για μια καλύτερη συνέχεια. Η γέννηση του Χριστού(Χριστούγεννα) όρισε την αρχή της μέτρησης των χρόνων. Κατ' αντιστοιχίαν εύχομαι η κάθε προσωπική μας γέννηση να ορίζει την προ και μετά εποχή της δική μας αλλαγής.