Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν...

Τελικά πόσο δύσκολο είναι να αλλάξουμε; Πόσο δύσκολο είναι να βάλουμε ένα τέλος σε μια κατάσταση που δε μας ικανοποιεί και να κάνουμε μια νέα αρχή; Γιατί εγκλωβιζόμαστε τόσο συχνά και τελικά επαναλαμβάνουμε λάθη του παρελθόντος ενώ ξέρουμε πόσο επώδυνα είναι; Πόσες φορές πρέπει να πέσουμε για να καταφέρουμε στη συνέχεια να σταθούμε στα πόδια μας; Νομίζω πως αν και ο άνθρωπος βιολογικά έχει τον τελειότερο εγκέφαλο, εντούτοις σε πολλά καθημερινά ζητήματα δυσκολεύεται να αλλάξει στρατηγική και συνήθειες, επιμένει να προσπαθεί να πετύχει τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, με μεθόδους που αποδεδειγμένα παλαιότερα δεν είχαν αποτέλεσμα. Σαν να επιδιώκει μια νέα αποτυχία για να κρυφτεί πίσω από το άλλοθι της προσπάθειας, εξάλλου είναι γνώριμη σε όλους μας η φράση: ¨αρκεί η προσπάθεια¨. Κατά την άποψή μου, αυτό που "αρκεί", είναι να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, να οριοθετούμε τους στόχους που πράγματι θέλουμε, μπορούμε και θα προσπαθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να επιτύχουμε. Η ηρεμία της συνήθειας, το βόλεμα της ρουτίνας συχνά δεν μας επιτρέπουν στο να στρέψουμε το βλέμμα μας προς την αλλαγή. Η φυγοπονία καταλαμβάνει κυρίαρχο ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν είναι εύκολο να σκεφτεί κανείς έξω από το εγώ του, ουσιαστικά να κρίνει τον εαυτό του και τελικά να καταλήξει πως κάνει λάθος και πως θα ήταν καλύτερο να αλλάξει ρότα . Είναι λογικό τις περισσότερες φορές που κάποιος προσπαθεί να αναθεωρήσει τις απόψεις του και τις πράξεις του, να αισθάνεται ανασφάλεια για το μετά, για το αν θα τα καταφέρει και μερικές φορές και για το πως θα είναι αν τα καταφέρει. Συμβιβάζεται εύκολα με την ήττα, την αποτυχία και ξεχνά το ενδεχόμενο πως μια νέα προσπάθεια μπορεί να φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Όλοι μας, λίγο ως πολύ, έχουμε νιώσει το πικρό αίσθημα της αποτυχίας, το ζητούμενο είναι πόσοι από εμάς διαβάσαμε το μήνυμα που άφησε αυτή η αποτυχία. Είμαστε έτοιμοι να προσπαθήσουμε ξανά; Και αν ναι, με τι προοπτική; Άλλης μίας αποτυχίας ή μετά από αλλαγή στάσης, μιας αίσιας έκβασης; Και μετά απ΄όλα αυτά γιατί ηχούν ακόμα στ' αυτιά μου τα λόγια του ποιητή:

"Καινούργιους τόπους δεν θα βρεις,
δε θα βρεις άλλες θάλασσες. Η πόλις θα
σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες
θα γερνάς και μες τα ίδια σπίτια αυτά
θα ασπρίζεις. Πάντα στην πόλι αυτή θα φτάνεις.
Για τα άλλου, μη ελπίζεις, δεν έχει πλοίο για σε,
δεν έχει οδό. Έτσι που η ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη τη μικρή, σ' όλην τη γη
τη χάλασες."

Blog Action Day 2007

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ=ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ

Σήμερα, έχοντας ως αφετηρία την προσπάθεια όλων των bloggers που θα θίξουν στο ιστολόγιό τους το πρόβλημα της προστασίας του περιβάλλοντος, θα ήθελα και εγώ να αναφερθώ σ' αυτό το ζήτημα.
Το οικοσύστημα, νοσεί! Οι προβλέψεις από τους αρμόδιους είναι αν μη τι άλλο απογοητευτικές. Πως φτάσαμε όμως ως εδώ; Η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του ανθρώπου προς όφελος φυσικά του ίδιου και η αργή ενασχόληση μας με το όλο ζήτημα οδήγησε σε αυτό που καλούμε οικολογική καταστροφή. Η συνεχής αύξηση του CO2 με αποτέλεσμα το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την συνακόλουθη αύξηση της θερμοκρασίας, η επίμονη κατάχρηση της μη ανακυκλώμενης μορφής ενέργειας, η διατάραξη κάθε οικολογικής σχέσης που υπάρχει στη φύση είναι κάποια από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Όψιμα δυστυχώς, οι περισσότερες κυβερνήσεις στον πλανήτη προσπαθούν να πάρουν μέτρα προς την επίλυσή τους. Μήπως είναι πλέον αργά; Υπάρχει μία θεωρία (ολιστική θεώρηση) που βλέπει τον πλανήτη μας σαν ένα κλειστό σύστημα το οποίο μπορεί να αντιμετωπίζει τις αλλαγές που συμβαίνουν πάνω του συνολικά και να τις διορθώνει. Στην σύγχρονη πραγματικότητα όμως, το σύστημα αυτό έχει αποδιοργανωθεί. Ο άνθρωπος είναι το μόνο ον στη φύση που δεν εξαρτάται από τα όρια αντοχής του (tolerance limits)για κάθε περιβαλλοντικό παράγοντα αλλά, είναι εκείνος που ορίζει τα όρια που θέλει να έχει η φύση απέναντί του. Η κατασπατάληση των φυσικών πόρων από τον άνθρωπο είναι τόσο σημαντική, που νομίζω πως δεν έχουμε καταλάβει που οδηγούμαστε. Πτώση της στάθμης του νερού στις λίμνες, σταδιακό λιώσιμο των πάγων, ερημοποίηση πολλών εύφορων περιοχών, είναι λίγα από τα μελλοντικά οικολογικά προβλήματα που θα αντιμετωπίσουμε. Παρακολουθώντας όμως, ειδήσεις συνειδητοποιούμε ότι λίγο ως πολύ τέτοιες εικόνες βλέπουμε πολύ συχνά στις μέρες μας. Άραγε ο μελλοντικός χρόνος που χρησιμοποιήθηκε παραπάνω είναι περιττός; Η αλλαγή του κλίματος στο πλανήτη είναι γεγονός, έχει ξεκινήσει και είμαστε όλοι συνένοχοι σε αυτό (ο καθένας έχει το μερίδιό του). Οι μελλοντικές προβλέψεις για το 2030 μπορεί να μας φαίνονται μακρινές αλλά τότε θα είναι ουσιαστικά πολύ αργά για κάθε ενέργεια που τώρα μπορεί να αντιστρέψει την κατάσταση.
Ας σταματήσουμε να περιμένουμε από τους άλλους να κάνουν κάτι γι' αυτό το ζήτημα, ας αναλάβει δράση ο καθένας μας ξεχωριστά. Σίγουρα υπάρχουν συμφέροντα, σίγουρα υπάρχουν κυβερνήσεις που αρνούνται να προσαρμοστούν με διεθνείς συνθήκες που έχουν υπογραφεί για την προστασία του περιβάλλοντος. Αυτό όμως δε θα πρέπει να αποτελεί πανάκεια για τον κάθε ενεργό πολίτη που θέλει και μπορεί να συμβάλλει.
ΝΑΙ στην ανακύκλωση
ΝΑΙ στην ελάττωση της χρήσης ενέργειας
ΝΑΙ σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας
ΝΑΙ στην προστασία των χερσαίων οικοσυστημάτων από φαινόμενα όπως φωτιές, καταπάτηση και ανέγερση κτισμάτων σε βάρος του πράσινου
ΝΑΙ στους βιολογικούς καθαρισμούς
Ναι στα βιολογικά προιόντα, που είναι πιστοποιημένα μακρυά από φυτοφάρμακα
ΝΑΙ στο πράσινο
ΝΑΙ στη ζωή
ΝΑΙ στο μέλλον των παιδιών μας!

Και καλά τι περίμενες;;;

Αυτή ήταν ουσιαστικά η αρχική αντίδραση που είχε ο πρώτος άνθρωπος που διάβασε την προηγούμενη ανάρτηση και με έκανε πραγματικά να προβληματιστώ περισσότερο για το κατά πόσο τελικά είμαι εγώ αυτός που έχει περίεργες σκέψεις και ονειροβατεί και όχι η κοινωνία που πλησιάζει όλο και περισσότερο την αποξένωση. Ξέρετε αυτή η σκέψη με ακολουθεί συνέχεια. Η σκέψης της εύλογης πιθανότητας να κάνω λάθος, να..."πέσω έξω". Με μία πρόχειρη ματιά θα έλεγε κανείς, πως είναι φυσικό να συμπεριφερόμαστε όπως είχα αναφέρει, μιας και ο τρόπος που ζούμε σήμερα δε μας επιτρέπει χρόνο για περιττές ενέργειες. Τι είναι όμως στ' αλήθεια περιττή ενέργεια; Πόσο περιττό είναι να είμαστε φιλικοί; Να χαμογελάμε.Να έχουμε διάθεση για μια καλημέρα...
Φαίνεται οξύμωρο να έχουμε φιλική διάθεση απέναντι σε αγνώστους, σε ανθρώπους που πολύ πιθανόν να μας φοβίζουν αλλά ας εξετάσουμε πρώτα τί είναι αυτό που μας φοβίζει τόσο. Έχω την εντύπωση πως φοβόμαστε να χαμογελάσουμε για να μην παρεξηγηθούμε, φοβόμαστε να μιλήσουμε για να μην εκτεθούμε, να μην...μπλέξουμε, φοβόμαστε να βοηθήσουμε το συνάνθρωπό μας γιατί τελικά εμάς ποιός μας βοήθησε; Αν όμως ισχύουν τα προαναφερθέντα μήπως εμείς οι ίδιοι ορίζουμε τη θέση μας ως εχθρική; Έχετε δοκιμάσει όταν ξεκινάτε συζήτηση με κάποιον που σύντομα θα σας εξυπηρετήσει, όπως π.χ στα μαγαζιά ταχυφαγίας, πριν από κάθε τι να πείτε καλησπέρα! ή στο τέλος ένα ευχαριστώ. Στη δουλειά που τώρα βρίσκομαι (τηλεφωνητής σε κέντρο τηλεφωνικής εξυπηρέτησης), αισθάνομαι προσωπικά πολύ καλύτερα όταν έχω κλήσεις από ανθρώπους που στην αρχή με ρωτάνε αν είμαι καλά και δεν ξεκινούν απλά να μου λένε το πρόβλημά τους. Μερικές φορές κάποιες μικρές και τόσο κοινότυπες λέξεις, κάνουν τη διαφορά. Η λέξη ευχαριστώ, η λέξη συγνώμη και η φράση σ' αγαπώ είμαι σίγουρος πως ακούγονται σπάνια πλέον.
Ίσως οι πρώτες μου σκέψεις να ήταν κάπως ριζοσπαστικές ή ακόμα και ακραίες αλλά ελπίζω να έγινε κατανοητό το πνεύμα του λόγου μου.