Έρωτας με την πρώτη...φερορμόνη

Την προηγούμενη Κυριακή λοιπόν, διάβαζα ένα άρθρο το οποίο με ώθησε στο να προσπαθήσω να παντρέψω τη βιολογία με την κοινωνιολογία και ίσως και την ψυχολογία των ανθρωπίνων σχέσεων. Αν και θα ήθελα εκ προοιμίου να αναφέρω πως δεν είμαι οπαδός του ρητού πως "όλα είναι θέμα χημείας " τελικά ίσως να αποδεικνύεται πως πολλές από τις προτιμήσεις και τις αντιδράσεις μας να οφείλονται σε χημικές ουσίες που εκκρίνονται στον οργανισμό μας. Δράττοντας την ευκαιρία ενός σχόλιου, στην προηγούμενη ανάρτηση, που αναφερόταν στην αλλαγή που μπορεί να συμβαίνει σε μία σχέση και για το πόσο αυτή είναι αναγκαία, αποφάσισα να ασχοληθώ με την κατάσταση ρουτίνας που δημιουργείται σε μακροχρόνιες σχέσεις και πως αυτή μπορεί να αντιμετωπιστεί. Τι είναι όμως αυτό που μας κουράζει και μας ενοχλεί σε σχέσεις που διαρκούν πολύ; Γιατί τελικά χωρίζουμε χωρίς να ξέρουμε το λόγο, αλλά λέμε ότι αυτή η σχέση απλά έκλεισε τον κύκλο της; Η αλήθεια είναι ότι όταν ξεκινά μία σχέση, υπάρχει η μαγεία του έρωτα. Αυτού του φτερωτού άγγελου που με το βέλος του καταφέρνει και υπερνικά κάθε δυσκολία της καθημερινότητας. Και κάπου εδώ έρχεται η βιολογία. Ένα κοκτέιλ χημικών διαβιβαστών (ντοπαμίνης, σεροτονίνης, αδρεναλίνης, φερορμόνες κ.ά.) κατακλύζουν τα κύτταρα του εγκεφάλου μας, δημιουργώντας αισθήματα ευφορίας σε ένα παιχνίδι που μοιάζει περισσότερο εντός του μυαλού μας παρά κατά την επαφή με τον άλλον. Ένας σύγχρονος επιστήμονας και καθηγητής Ανατομικής και Ιστολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αναφέρει πως: " Ουσιαστικά είναι η ιδέα του άλλου, που κινητοποιεί το αίσθημα ανταμοιβής - ικανοποίησης του εγκεφάλου μας, κάτι που έχει μοιραία χρόνο λήξης. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, ένα σύστημα περιοχών του εγκεφάλου που εκτείνεται από μία περιοχή βαθιά μέσα στα ημισφαίρια και φθάνει ως τον φλοιό του μετωπιαίου λοβού, πλημμυρίζει από ντοπαμίνη. Αυτό κρατάει γύρω στα δύο με δυόμισι χρόνια " Και μετά τι γίνεται;;; Μετά έρχεται το πνευματικό, το κοινωνικό, το υλικό δέσιμο. Το βιολογικό πάει πλέον στην άκρη. Αν ήταν όμως μόνο έτσι δε θα έπρεπε να χωρίζαμε μετά τα δύο πρώτα χρόνια; Κι αν δεν χωρίζουμε, είμαστε σίγουρα ευτυχισμένοι ή μένουμε συμβατικά σε μία σχέση; Η συνεχής αλλαγή φαίνεται ένας λογικοφανής τρόπος για να αντιπαρέλθουμε αυτό το σκόπελο, δηλαδή την καθημερινότητα... Όταν κάτι μένει στάσιμο είναι καταδικασμένο να πεθάνει. Οι ανθρώπινες σχέσεις, θέλουν αλλαγή εκ των έσω. Δεν είναι προσβλητική η ιδέα, του να αλλάξουμε για να δώσουμε περισσότερη ευτυχία στη σχέση μας. Πότε δεν κατάλαβα τη λογική της φράσης :"εγώ έτσι είμαι και δεν αλλάζω για κανέναν" . Όταν βρισκόμαστε σε μία σχέση πρέπει να κατανοούμε πως για να υπάρχει ένα συνεχές ενδιαφέρον, θα πρέπει και εμείς οι ίδιοι να βρισκόμαστε σε μια θετική διέγερση. Υπάρχουν πολλές καταστάσεις που μας παρέχουν ηδονή. Μία από αυτές είναι και η ιδεατή εικόνα του συντρόφου μας. Αυτό το συναίσθημα είναι αρκετά εγκεφαλικό αλλά τόσο δυνατό που μπορεί να μας δώσει πλήρη ικανοποίηση. Ειδικά στους άντρες που η εικόνα παίζει καθοριστικό ρόλο. Πώς μπορεί να συμβεί όμως αυτό με τη συνηθισμένη και αναλογική είκονα μας; Μάλλον δύσκολα πετυχαίνεται. Βέβαια για να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ ότι κάτι ψεύτικο και μη-δικό μας θα έκανε καλό σε μια ανθρώπινη επαφή. Μπορούμε να κρατήσουμε την αυθεντικότητά μας, αλλά ταυτόχρονα να δώσουμε και μια νέα πνοή σε κάθε τροχοπέδι που εμφανίζεται στη σχέση μας και έχει ως αφετηρία τον χρόνο και την καθημερινότητα που μας πλήττει.