Η αδράνεια της ομορφιάς

Λαμπρότερα τα μάτια της ψυχής, βαθύτερα

απ'τις γαλάζιες λίμνες των ονείρων μου.

Φτιασίδια του προσώπου άχρωμα.

Στο τέλος τι μένει;

Η ζωή που δεν έζησα.

Η ζωή που περιμένει.

Ίσως εσύ. Μόνο εσύ!

Ο καιρός της συμπόρευσης.Οι στιγμές που

είδαμε το μέλλον χωρίς "αλλά". Αλλά...πόσες ήταν;

Η προσβολή του χρόνου

Παίζω με την έννοια του χρόνου,

προσπαθώ να διεγείρω τις αισθήσεις μου.

Συναντώ το εγώ μου μέσα απ'την ανυπαρξία μου.

Άραγε υπάρχω;

Ζώντας με την προσμονή της αλλαγής

αυθυποβάλλω τον εαυτό μου πως

οι καταστάσεις άλλαξαν.Έχουν όμως;

Πάλι δεν απαντώ στις ανασφάλειές μου...