Όταν ζεις με τις αναμνήσεις ή τρώγοντας φακές με πατάτες

Το Σαββατοκύριακο που πέρασε ίσως ήταν από τα πιο περίεργα που είχα ζήσει ως τότε. Η γιαγιά μας, έχοντας δώσει τη δική της μάχη για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα δεν τα κατάφερε. Την Παρασκευή και πριν έρθει το ασθενοφόρο, είχα περάσει από το σπίτι της. Ήξερα πως ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα εν ζωή. Τη φίλησα παρ΄όλο που δεν επικοινωνούσε. Τώρα που ξαναφέρνω στο μυαλό μου την εικόνα της, ήταν σα να μας έλεγε: Αφήστε με να ξεκουραστώ. Έτσι και έγινε, το πρωί του Σαββάτου χτύπησε το τηλέφωνο στο σπίτι μας. Το σήκωσε ο πατέρας μου και στην άλλη πλευρά της γραμμής η μητέρα μου που ήταν στο νοσοκομείο όπως πάντα. Περίμενα την επιβεβαίωση του γεγονότος. Ναι...Έτσι απλά, δε χρειαζόταν κάτι άλλο. Και τότε ήταν η πρώτη στιγμή που άρχισαν να διαμορφώνονται εικόνες στο μυαλό μου για τις στιγμές που έζησα με τη γιαγιά μου, που σίγουρα ήταν πιο λίγες από αυτές που έζησαν η μητέρα μου και ο παππούς μου αλλά εξίσου δυνατές. Αναρωτιόμουν όταν ήμουν μικρός πως είναι όταν χάνεις ένα δικό σου άτομο; Τι νιώθεις; Πως προχωράς τη ζωή σου; Η αλήθεια είναι ότι έχοντας ζήσει παρόμοιες καταστάσεις, ήξερα λίγο ως πολύ πως να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου. Είναι δύσκολο. Όσο πιο κοντά είσαι στον εκλιπόντα τόσο πιο δύσκολο είναι να τον αποχαιρετήσεις. Και αφού συμβεί αυτό μετά τι ακολουθεί; Πως συνεχίζει αυτός που μένει πίσω; Πιστεύω πως ο θάνατος είναι ένα γεγονός που δεν μπορούμε και ίσως να μη θέλουμε να το σκεφτούμε και να το δεχτούμε. Φοβόμαστε και στην ιδέα του, δύσκολα συμφιλιωνόμαστε με την αλήθεια που ξεκάθαρα είχε τονίσει ένας καθηγητής μου παλαιότερα: <Ένα είναι σίγουρο σε ένα ζωντανό οργανισμό, ότι θα πεθάνει.> Αντίθετα μ' αυτά που νιώθουμε στην αρχή όταν μαθαίνουμε το γεγονός του θανάτου ενός προσφιλούς μας προσώπου, ότι δηλαδή δεν θα αντέξουμε το χαμό του και ότι τελειώνει και για εμάς η ζωή και άλλα τέτοια, η πραγματικότητα είναι άλλη. Ο άνθρωπος πιστεύω έχει μέσα του μια δύναμη να συνεχίσει, να κοιτάξει μπροστά, να ζήσει, που ίσως ούτε ο ίδιος δεν γνωρίζει. Βέβαια υπάρχουν και περιπτώσεις τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, που κάποιοι δεν τα καταφέρνουν. Όχι γιατί δεν είχαν τη θέληση να τα καταφέρουν αλλά γιατί η ζωή τους, η καθημερινότητά τους, σχετιζόταν τόσο άμεσα με τον αποδημήσαντα που πλέον δεν μπορούν να βρουν άλλα στηρίγματα. Και έτσι αναπόφευκτα έρχονται οι αναμνήσεις, οι εικόνες του παρελθόντος. Γεγονότα και στιγμές που υπήρξαν στο παρελθόν αλλά επαναφέρονται στο παρόν έντονα και ζωντανά όπως όταν εκείνα ήταν παρόν. Μα στ'αλήθεια αυτός δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τιμήσεις τον άνθρωπο που έφυγε; Η ανάμνηση του, η εικόνα του είναι ότι καλύτερο θα ζητούσε εκείνος για να τον θυμόμαστε. Θέλοντας να το προχωρήσω και λίγο περισσότερο, ίσως η πληθώρα των αναμνήσεων είναι αυτή που να αποτελεί και ένα στοιχείο για το πόσο πολύ ζήσαμε κοντά με τον άνθρωπο που χάσαμε και πόσο πολύ τον αγαπήσαμε. Επιθυμώντας λοιπόν να τιμήσω την αγαπημένη μου γιαγιά θα μεταφέρω μία από τις πολλές αναμνήσεις που έχω από εκείνη. Αν και δεν ξέρω αν θα καταλάβαινε αν της έλεγα τι είναι το internet και τι το blog, νομίζω πως από εκεί ψήλά που βρίσκεται, ίσως να με βλέπει και να γελάει κουνώντας το κεφάλι της όπως όταν <κοροιδεύαμε> κρυφά τον παππού ή όπως όταν της έλεγα ανέκδοτα που παρότι μπορεί να μην ήξερε γιατί να γελάσει, το έκανε με την ψυχή της για να μη με στεναχωρήσει. Ηταν Τετάρτη ή Παρασκευή λοιπόν, είχα πάεί να φάω στη γιαγιά και στον παππού μου, μιας και τα σπίτια μας είναι κοντά. Μαζί μας είχε έρθει να φάει και ο μπαμπάς μου, που βρισκόταν για δουλειές στον Πειραιά. Είχαμε φακές με πατάτες και αφού είχαμε σχεδόν τελειώσει τις φακές τρώγαμε τις πατάτες που είχαν απομείνει από το κεντρικό κοινό πιάτο. Τότε ήταν που ζήτησα χαμηλόφωνα από τον μπαμπά μου, να μου αφήσει μερικές για το τέλος. Πέρασαν μερικά λεπτά και ο παππούς μου, αμέριμνος πήγε να πάρει μια πιρουνιά. Η γιαγιά μου όμως, που φυσικά είχε ακούσει τη στιχομυθία, είχε αντίθετη άποψη. Αυτές είναι του παιδιού του είπε κοφτά. Όσο και αν προσπάθησα να την πείσω ότι δε θα με πείραζε να έτρωγε και ο παππούς δεν άλλαξε γνώμη. < Όχι παιδάκι μου, αυτές θα τις φας εσύ. Ο παππούς σου δε θέλει άλλες. >
Καλό ταξίδι γιαγιάκα και εις το επανειδείν...