Πέρασαν τα Χριστούγεννα...Τα ποιά;

Χριστούγεννα!Μια υπέροχη γιορτή που όλοι περιμέναμε από μικρά παιδιά. Από τότε που βλέπαμε κλασσικά κινούμενα σχέδια και χαιρόμασταν βλέποντας ένα σπίτι στολισμένο με χιλιάδες λαμπιόνια που από το παράθυρό του έπεφτε χιόνι και στην τραπεζαρία καθόταν η οικογένεια περιχαρής για να φάει τη γαλοπούλα που είχε φτιάξει η μαμά. Όσο ειδυλλιακή κι αν είναι αυτή η εικόνα που περιέγραψα παραπάνω, αυτό είναι Χριστούγεννα; Η γαλοπούλα; Το στολισμένο δέντρο; Φοβάμαι πως όχι. Μήπως τελικά γιορτάζουμε την 25η Δεκεμβρίου, που ναι μεν είναι μία όμορφη οικογενειακή συγκέντρωση αλλά όχι τα Χριστούγεννα ; Ίσως θα έπρεπε να σκεφτούμε λίγο καλύτερο το νόημα της εν λόγω γιορτής, που κρύβεται στη σημασία της. Γέννηση...Γέννηση του Χριστού. Χωρίς να θέλω να θεολογίσω, δεν το επιδιώκω άλλωστε, νομίζω πως οι περισσότεροι από εμάς, ξεχνάμε πως πέρα από τα δώρα και όλα τα γνωστά φολκλορικά στοιχεία, η 25η Δεκεμβρίου είναι μια ημέρα που θα πρέπει να μας συγκλονίζει. Είναι η μέρα που έχουμε την ευκαιρία να γεννηθούμε ξανά. Για κάποιους η γέννηση του θεανθρώπου είναι το σημαντικότερο γεγονός της ιστορίας. Για άλλους πάλι, μπορεί να μην υπήρξε ποτέ. Αυτό που όμως, έχει σημασία είναι η δική μας προσωπική <ανα>γέννηση. Η ανάγκη που δημιουργείται για δώρα είναι μάλλον ότι απέμεινε από το συναίσθημα της χαράς που μας δίνει η αίσθηση του να χαρίζουμε αντικείμενα σε προσφιλή μας και όχι, πρόσωπα. Μας δίδεται η ευκαιρία να προσφέρουμε και την αρπάζουμε γιατί μας λείπει τόσο στην υπόλοιπη ζωή μας. Η καλοσύνη και η ευφορία που μας διακρίνει το διάστημα των γιορτών, δυστυχώς δεν αντέχει πολύ. Ξεθωριάζει και ξεθωριάζει μαζί της κάθε ελπίδα αλλαγής, αναγέννησης, επανεκκίνησης. Η γλυκιά μελαγχολία που μας προκαλεί το πέρας των γιορτών πιθανόν να οφείλεται και στη χαμένη μας ευκαιρία. Στην ευκαιρία που είχαμε να θέσουμε μια νέα ρότα με νέους στόχους, αλλά τελικά επικεντρωθήκαμε στα τυπικά στα προσωρινά, στα...εορταστικά. Τα Χριστούγεννα χρονικά μπορεί να συμπίπτουν με το τέλος του έτους, θα μπορούσαν όμως να ήταν η απαρχή μιας νέας ζωής με αισιοδοξία και πίστη για μια καλύτερη συνέχεια. Η γέννηση του Χριστού(Χριστούγεννα) όρισε την αρχή της μέτρησης των χρόνων. Κατ' αντιστοιχίαν εύχομαι η κάθε προσωπική μας γέννηση να ορίζει την προ και μετά εποχή της δική μας αλλαγής.

Περί πολιτικής ο λόγος

Αλλάζοντας λίγο τη θεματολογία σε σχέση με τις προηγούμενες αναρτήσεις, θα μου επιτρέψετε σήμερα να ασχοληθώ με το πως αντιλαμβανόμαστε την πολιτική στις μέρες μας και στο κατά πόσο εμείς οι ίδιοι είμαστε ενεργοί πολίτες ή όχι. Αυτό που έχω διαπιστώσει τον τελευταίο καιρό είναι πως με τον όρο πολιτική, οι περισσότεροι από εμάς σκεφτόμαστε μια ιδεολογία, ένα κόμμα ίσως και κάποιο πολιτικό πρόσωπο, ή για να το διατυπώσω καλύτερα κάποιο πολιτευόμενο πρόσωπο. Αγνοούμε παντελώς πως πολιτική διαπράττει ο καθένας μας με τις εκάστοτε πράξεις του και αποφάσεις του και όχι μόνο οι γνωστοί 300 (όχι δεν εννοώ του Λεωνίδα). Εξ' άλλου η έννοια της πολιτικής κρύβεται στην σημασία της λέξεως. Πολιτική είναι το σύνολο των δράσεων και των ιδεών που σχετίζονται με τα δημόσια πράγματα, ένας
συγκεκριμένος τρόπος δράσης και αντιμετώπισης των προβλημάτων. Σ' αυτή τη διάσταση, πολιτική κάνουμε και πρέπει να επιτελούμε όλοι μας. Δεν είμαστε άμοιροι σε κάθε τι που συμβαίνει γύρω μας. Το σκεπτικό πως από μόνοι μας, δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, φαντάζει μάλλον ως μια καλή δικαιολογία για να απομακρυνθούμε από τις ευθύνες μας. Πρόσφατα, την προηγούμενη βδομάδα, υπήρξε μία πρωτοβουλία αναδάσωσης στα Καλύβια ως αποκατάσταση του πρασίνου, ύστερα από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Μας είναι εύκολο να κατηγορούμε το κράτος ότι αδιαφορεί, όμως πόσοι από εμάς βρεθήκαμε εκεί για να βοηθήσουμε; Που αρχίζει και που τελειώνει η ευαισθησία μας ; Φαίνεται πως η κάθε πράξη μας και πολύ περισσότερο η κάθε μη- πράξη μας, είτε αυτό θεωρείται αδιαφορία είτε αμέλεια, ορίζουν τελικά και το ποιοι είμαστε. Όταν αποφασίζουμε να απέχουμε από την πολιτική, όταν μένουμε ξαπλωμένοι στον καναπέ του σαλονιού μας βλέποντας ληθαργικά τηλεόραση, τότε δεν έχουμε άποψη. Τα πολιτικά μας δικαιώματα δεν εξαντλούνται μόνο κάθε 4 χρόνια, οπότε και ψηφίζουμε. Πολιτική είναι η κάθε μας πράξη που ναι μεν μπορεί να μας φαίνεται ασήμαντη, αλλά στην ουσία δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν τρόπο σκέψης στην αντιμετώπιση των καθημερινών μας προβλημάτων. Πως μπορώ να δεχθώ κάποιον που διατείνεται πως έχει μία αριστερή νοοτροπία, αλλά σαν εργοδότης, καταπιέζει κάθε εργασιακό δικαίωμα των υπαλλήλων του; Το ότι ψηφίζει ένα αριστερό κόμμα αρκεί; Όχι βέβαια. Έχω ακούσει τη γενιά των γονιών μου να λένε ότι άλλαξε το κλίμα, χάλασε ο καιρός. Πόσοι από αυτούς αναρωτήθηκαν αν η μόλυνση μπορεί να οφείλεται και στους ίδιους; Αφού ανακυκλώνοντας μπορούν οι ίδιοι να δώσουν μια λύση, έστω μικρή, στο τεράστιο πρόβλημα της μόλυνσης του περιβάλλοντος, γιατί δεν συμβαίνει; Η δύναμη είναι στα χέρια μας, ή καλύτερα στις πράξεις μας, στη συλλογικότητας μας. Αν μόνοι μας νομίζουμε πως δεν μπορούμε να λύσουμε το όποιο πρόβλημα, όλοι μαζί, δραστηριοποιημένοι μπορούμε. Η κίνηση των ενεργών πολιτών όπως αυτή έχει καταγραφεί τον τελευταίο καιρό, δίνει μία νότα αισιοδοξίας σ' όλη αυτή την κατάσταση.