I am back...θα μπορούσα να αναφωνήσω. Ύστερα από μία μακρά απουσία μου από το γράψιμο, αποφάσισα να επιστρέψω με περισσότερη όρεξη και ζωντάνια αυτή τη φορά. Για να είμαι ειλικρινής δε μου ήταν εύκολο, μιας και νομίζω ότι όταν απέχουμε από μία ασχολία και μετά επανερχόμαστε οι δυσκολίες στην αρχή είναι περισσότερες. Κάτι η αδράνεια, κάτι η αμηχανία στο πως να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε μας κρατούν μακρυά μάλλον από κάθε προσπάθεια. Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι πότε θα ξεκινήσουμε κάτι αλλά το αν θα αποφασίσουμε να το ξεκινήσουμε. Και αν όλα αυτά σας ακούγονται ακαταλαβίστικα θα προσπαθήσω στη συνέχεια να ξεδιπλώσω τις σκέψεις μου. Ο υπότιτλος της ανάρτησης θα μπορούσαν να ήταν η οδύσσεια ενός αιωνόβιου φοιτητή. Οι δυσκολίες που περνά, τα συναισθήματα και οι προσπάθειες του για την απόκτηση όχι απλά του πτυχίου αλλά ενός ρόλου στην κοινωνία. Η έννοια του φοιτητή επί πτυχίω, όπως θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε ευγενικότερα, δεν σταματά μόνο στο άτομο που δεν έχει αποκτήσει ακόμα το πτυχίο του αλλά επεκτείνεται στο άτομο που ψάχνει να βρει την ταυτότητά του, που βαδίζει αλλά δεν ξέρει αν αξίζει τον κόπο να ακολουθήσει αυτό που με όνειρα ξεκίνησε. Σ'αυτή την ανάρτηση θέλοντας να αναδείξω την καθημερινότητά του, συμπεραίνω πως δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο καθώς η μία μέρα διαδέχεται την άλλη χωρίς κάποια αλλαγή. Σ'αυτή τη έλλειψη ενδιαφέροντος, συμβαίνει κάτι που οι φίλοι μου οι φυσικοί όταν θα το άκουγαν θα γελούσαν, ο χρόνος καμπυλώνεται. Όταν το χθες μπερδεύεται με το παρόν και φλερτάρει με το μέλλον ή όταν το μέλλον φαντάζει σίγουρα ίδιο με το παρόν, δεν έχει σημασία πλέον σε ποια μέρα βρίσκεσαι γιατί ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα και αναμενόμενα που δεν προκαλεί κάποια διαφορά. Όλοι αναντίρρητα επιζητούμε τη γραμμικότητα του χρόνου. Να σκεφτόμαστε και να αναπολούμε το παρελθόν, να ζούμε το παρόν και φυσικά να σχεδιάζουμε με όραμα το μέλλον. Όταν όμως βρισκόμαστε σε λήθαργο, αυτή η διάσταση περιπλέκεται. Θα μπορούσα, πιστέψτε με, να πω πολλά για την κατάσταση αυτή, δεν θα το κάνω όμως γιατί συνειδητοποιώ ότι αυτό δε θα προσφέρει τίποτα περισσότερο παρά μόνο μία γκρίζα εικόνα που θα αποθαρρύνει. Εναντιθέση θα προτείνω να μην παραιτήστε εύκολα από την προσπάθειά σας, να παθιάζεστε με κάθε τι που ασχολείστε για να επεκτείνετε την απόλαυση στο χρόνο, να σκέφτεστε θετικά και πάνω απ΄όλα να παραδέχεστε ότι προβλήματα υπήρχαν και θα υπάρχουν αλλά αυτή τη φορά θα είσαστε εκεί για να τα αντιμετωπίσετε και να δώσετε λύσεις. Πίσω από κάθε φόβο κρύβεται και ένα βόλεμα, μια ευκολία. Μην το πολυσκέφτεστε... Εξάλλου "η ζωή είναι ένα δώρο του Θεού σε εμάς. Ο τρόπος που ζούμε τη ζωή μας είναι το δικό μας δώρο στο Θεό. Ας κάνουμε το δώρο αυτό υπέροχο..."
Τελικά επέστρεψα και είμαι ακόμα ζωντανός...Ελπίζω να με αντέξει το σχοινί στο χειροκρότημα...
