Είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που εκθέτω τις απόψεις μου στο διαδίκτυο και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα επιπρόσθετο στοιχείο για να είμαι αγχωμένος και να μην μπορώ να ξεκινήσω την εξωτερίκευση των ιδεών μου. Στη σύγχρονη κοινωνία που ζούμε, με τους γνωστούς σε όλους μας ρυθμούς, φοβάμαι πως έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε, να προβληματιζόμαστε. Σπάνια σταματάμε για να κοιτάξουμε γύρω. Ίσως αν το κάναμε, τότε θα ήταν που θα συνειδητοποιούσαμε πόσο γρήγορα κινούνται όλοι.
Μερικές φορές φοβάμαι όταν μετά το τρένο πρέπει να πάρω το Μετρό και στους διαδρόμους των σταθμών, βαδίζουμε τόσο γρήγορα και με τέτοια απάθεια που κανείς δεν αντιλαμβάνεται την παρουσία του άλλου δίπλα του, γύρω του, μπροστά του. Στ' αλήθεια βιαζόμαστε τόσο ή μήπως έχουμε φτάσει πλέον στο σημείο που η ύπαρξη του συνανθρώπου μας, δεν ερεθίζει καν την όραση μας;;; Έχω μια εικόνα στο μυαλό μου: φαντάζομαι πως υπάρχουν προσωπικές κυλιόμενες σκάλες ή διάδρομοι για τον καθένα, με αποτέλεσμα να μην χρειάζεται να πρέπει να παρεκλίνουμε από την πορεία μας, να μην χρειάζεται να ακουμπήσουμε τον ώμο κάποιου άγνωστου και μάλλον συνάμα τόσο ενοχλητικού.
Άραγε ευθύνεται το γεγονός ότι έχουμε συσσωρεύσει προβλήματα της καθημερινότητάς μας ή μήπως είναι ο φόβος μας, του να αντέξουμε να ζούμε μαζί με κάποιους άλλους μακρυά από τον προσωπικό ιδεατό μικρόκοσμό μας;
